Vliegende hollanders

Mijn leven verloopt, fysiek gezien, over het algemeen vrij rustig. Ik ben gedurende het hele jaar een paar keer per week op de sportschool te vinden ; in de zomer loop ik regelmatig hard en zwem ik veel in de zee. Ook ga ik een keer per jaar op wintersportvakantie. De risico’s om daarbij iets te breken zijn gering, al heb ik halverwege de New York Marathon in 1999 een zogeheten stress-fractuur van mijn onderbeen opgelopen. Dat het been gebroken was wist ik niet, omdat de bot-delen bij zo’n fractuur op hun plaats blijven, zodat je wel gewoon kunt doorlopen. Met vreselijke pijn uiteraard, maar daar heb je als marathonloper altijd pijnstillers voor bij je. Toen ik die allemaal op had (en ook nog die van mijn loopmaatje) kwam de pijn na een uur in alle hevigheid terug. Ik moest en zou die marathon echter uitlopen (ik had er bijna een jaar voor getraind), en dat heb ik dan ook gedaan, in een trance-toestand door de martelende pijn. Eenmaal over de finish was ik niet meer in staat om nog maar een stap te zetten, en kon zelfs morfine de pijn niet meer voldoende onderdrukken. De volgende vier maanden heb ik me met krukken moeten behelpen… Hoezo domme actie ?

Maar om op die breuken terug te komen: ik ga meedoen met het SBS 6-programma: “Vliegende Hollanders”, waarbij we, na vier dagen trainen, van wedstrijd-skischansen af gaan springen. Heeft u enig idee hoe hoog die dingen zijn ? Iedereen – echt iedereen ! – verklaart me voor gek. Als ik iets breek – bijvoorbeeld mijn duim, pols, elleboog, schouder, nek of rug – kan ik voorlopig mijn beroep niet meer uitoefenen. Zoiets ligt natuurlijk wat anders voor, bijvoorbeeld, zangers … De uitdaging van het onbekende avontuur oefent echter een onweerstaanbare aantrekkingskracht op me uit !

Morgen begint de training, in Snowworld te Zoetermeer. De week daarop vertrekken we naar het Zwarte Woud in Duitsland. Eerste uitzending : 22 februari.

Ik houd u op de hoogte ….

Robert Schoemacher, cosmetisch arts