” It’s good to be the king!” (Mel Brooks, history of the world part 1, 1981)

Vorig weekend was ik met mijn vrouw in Cannes.  We komen daar wel vaker, want de combinatie van zon, azuurblauwe zee en een ouderwets mondain sfeertje oefent een onweerstaanbare aantrekkingskracht op ons uit. We verblijven dan altijd in het statige Carlton Hotel aan de Promenade de la Croisette, gebouwd in 1912, en sinds jaar en dag gewild bij de internationale beau monde. Tijdens het filmfestival van Cannes is elke acteur die het zich kan permitteren daar te vinden ; Hitchcock nam er zijn beroemde “To catch a thief “ met Cary Grant en Grace Kelly op.

Wij gaan er natuurlijk alleen heen buiten het hoogseizoen, als het nog een beetje te betalen is ; Claudia ritselt dan met onnavolgbare charme een upgrade, die haar met een minzaam “avec plaisir” wordt toegewezen. Zo verblijven we dan, op z’n Haagsch “voor wènag”, in een prachtige balzaal van een kamer, en voelen ons Wim & Max.

Overdags amuseren we ons op een terrasje, nippend aan onze verse kokos cocktails, en vanachter onze zonnebrillen loerend naar de vele mooie auto’s (moi), de sieraden aan vingers van chique dames (Claudia) en de modieus geklede Côte d’Azur burgerij.

’s Avonds flaneren we een beetje langs de boulevard en stellen ons voor hoe de Franse koningen dit in hun rijtuigen gedaan zouden hebben (ware het niet dat die zich natuurlijk niet langs de kust waagden…)

Het wemelt er ook van de restaurants, van pizzeria’s tot zeer exquise gelegenheden, maar zelfs de eenvoudigste zaak krijgt een romantische aanblik in het licht van de ondergaande zon, met het geluid van klotsende golfjes op de achtergrond.

Na afloop van zo’n weekend hebben we altijd veel energie en inspiratie opgedaan, en kunnen we er weer met frisse moed tegenaan. Toch moet ik er niet aan denken om altijd in zo’n sprookjeswereld te moeten leven. Voor even is het “good to be the king”, maar voor geen goud zou ik met de echte Majesteit willen ruilen …

Robert Schoemacher, cosmetisch arts