Vliengende hollanders (3): Peppi & Kokki

Onze trainer vond het de hoogste tijd worden dat ik met Telemark ski’s ging springen – met hun 2,5 meter bijna een meter langer dan mijn gewone ski’s – dus ging ik om te beginnen eerst maar eens een stukje glijden, van een niet al te steile helling af.

Ik ski toch al heel wat jaartjes, maar met die dingen is het alsof je weer voor het eerst op ski’s staat : ik was weer net zo aan het stuntelen als die allereerste keer, zo’n dertig jaar geleden !

Na de eerste paar meter verloor ik al direct de controle : de punten van mijn ski’s kruisten over elkaar heen, ik viel, de ski’s gingen niet uit –dat doen Telemark ski’s nooit– en mijn rechterknie werd verdraaid op een manier, die niet goed aanvoelde …

De pijn, scherp en diep in het kniegewricht, maakte het me onmogelijk verder te gaan.

Zou ik de derde zijn, die door een blessure moest afhaken ?

Eerder deze week waren al twee van mijn teamleden afgevallen : een met knieproblemen (mogelijk kruisbanden gescheurd), een ander met een verschoven nekwervel na een val waarbij de helm afschoot.

Bij deze laatste kon ik zelf de handen uit de mouwen steken, omdat als ambulancebroeders ditmaal Peppi & Kokki waren gestuurd : hun pogingen om de brancard de ambulance in te krijgen mislukten jammerlijk. Keer op keer werd de brancard, in een poging hem de ambulance in te schuiven, met kracht tegen de achterzijde van de ambulance aan geknald. Mijn mede-schansspringster, die op de brancard lag en veel pijn aan haar nek en achterhoofd had, kreunde elke keer van ellende. Omdat alles gefilmd werd, zou je denken dat hier een slapstick werd gedraaid …

Eindelijk lukte het, en nadat ik mijn onfortuinlijke collega van haar schoenen had bevrijd – haar enkel was bij de val ook verdraaid, maar gelukkig bleek er geen sprake van een enkelbandletsel of erger – werd ze afgevoerd naar het ziekenhuis om röntgenfoto’s te laten maken.

Iedereen wist uiteraard (min of meer) waar hij aan begon toen hij ja zei tegen dit programma, en natuurlijk worden we goed begeleid, maar het blijft beslist een risicovolle aangelegenheid, en een ongeluk zit bij deze sport wel in een heel klein hoekje…

Verder is het gewoon een hartstikke leuk schoolreisje, waarbij hotel en proviandering uitstekend geregeld zijn, en we ons als groep uitstekend vermaken. Daarom worden afvallers ook echt gemist.

Voor de geblesseerden is niet alleen de blessure zelf een reden om stevig te balen, maar ook het verstoken zijn van de groepsdynamiek en natuurlijk vooral het feit dat de gedroomde sportieve prestatie niet geleverd kan worden.

Daarom hoop ik dat ik met een weekje rust toch gewoon door kan springen, want voor mij, en voor de meesten van ons, is dit toch once in a lifetime !

Wordt vervolgd …

Robert Schoemacher, cosmetisch arts